Polonista, nauczyciel, twórca
Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową z kwalifikacjami mechanika maszyn i urządzeń przemysłowych. Kontynuował edukację w liceum zawodowym, a następnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, na kierunku filologia polska. Ukończył studia podyplomowe w Krakowie. W latach 1986 – 2018 pracował jako nauczyciel języka polskiego w „Mechaniku”.Uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego.
W 2002 r. w Zespole Szkół Mechanicznych założył grupę teatralną IRREALIS, której siedzibą był początkowo Młodzieżowy Dom Kultury w Raciborzu a obecnie Studio Muzyki, Piosenki i Teatru ARS.
A. Biskup jest autorem ponad 50 premierowych spektakli – sztuk i widowisk oraz 35 kolęd i pieśni bożonarodzeniowych. Uczestniczył w realizacji patriotycznych spektakli dla górników kopalni Wujek.Przez wiele lat był współautorem corocznych Koncertów Kolęd i Pastorałek odbywających się w raciborskich kościołach, a także kierownikiem literackim dziesięciu edycji Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki i Wiersza Ekologicznego. W 2018 r. współorganizował ze studiem ARS Ogólnopolski Konkurs Twórczości Artystycznej – „Tu wszędzie jest moja ojczyzna” wpisujący się w obchody 100 – lecia odzyskania przez Polskę niepodległości.
Dla profesora A. Biskupa największym osiągnięciem zawodowym jest poczucie rzetelności w pracy nauczycielskiej pozwalające kształcić i wychowywać młodzież, szczególnie tą wrażliwą artystycznie.
Filmowiec, dokumentalista
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego pracował jako sztygar zmianowy w warsztatach mechanicznych kopalni, ,,Anna” w Pszowie.
W latach 1971 – 1975 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi na wydziale operatorskim, a w latach 1975 – 1978 na wydziale reżyserii. Dyplomowymi filmami kończącymi kolejne etapy studiów były: ,, Tryptyk”- ukazujący górników z kopalni ,,Anna” oraz ,,Wół”, za który w 1978 r. zdobył nagrodę ,,Złotego Smoka” na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie. Do stanu wojennego pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. W tym okresie nakręcił wiele filmów dokumentalnych, wśród nich takie filmy jak: ,,Piekarz”, ,,Stara cegielnia”, ,,Stary człowiek i wół”, ,,Warszawo Warszawo”, ,,Nysa”, ,,Tam gdzie powstają pomniki”, ,,Klaudia i Fabian” oraz ,,Pielgrzymów”. W 1984 r. powstał film ,,Owczarz”, nagrodzony Brązowym Lajkonikiem na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie w 1985 r. Trudny okres stanu wojennego , a szczególnie cenzura udaremniająca realizację odważnych projektów, m. in. dokumentu o stalinizmie na Śląsku oraz debiutu fabularnego, zadecydowały o wyjeździe J. Cyrusa do Republiki Federalnej Niemiec.
W Kolonii rozpoczął pracę reżyserską, od początku stając się twórcą tzw. filmów z pogranicza. W Niemczech zrealizował kilkadziesiąt reportaży i filmów dokumentalnych, głównie na zlecenie niemieckich stacji telewizyjnych.Pozycję dokumentalisty zbudował poprzez cykl filmów poświęconych przesiedleńcom .Ukazywał w nich problemy Ślązaków niepewnych swej tożsamości kulturowej. Przykłady takich filmów to: ,, Z życia jednego górnośląskiego późnego przesiedleńca” z 1989 r. i ,,Odrzańska podróż braci Eichendorff” z 1999 r.
Tematyka filmów J. Cyrusa jest bardzo różnorodna .W 1996 r. powstał film o inwigilowaniu niemieckich filmowców przez Stasi – ,,Rozdział trzeci – Juri”, w 2008 r. film ,,Spotkanie klasowe”, który był relacją ze spotkania po latach absolwentów Technikum Mechanicznego w Raciborzu, a w 2013 r. o mniejszości niemieckiej w Polsce – ,,Kobiety i mężczyźni pierwszej godziny”. W ostatnich latach specjalnością reżysera są filmy o sprawach Górnoślązaków w Polsce i w Niemczech.
Często przyjeżdża do Polski, szczególnie do rodzinnego Raciborza na spotkania i pokazy swoich filmów. Obecnie jest nie tylko scenarzystą, reżyserem i operatorem, ale także producentem swoich filmów, właścicielem małej firmy Eine Josef Cyrus- Filmproduction w Leverkusen. Opublikował także książkę autobiograficzną ,,Auf der Suche nach einem Zuhause. Tagebuch eines oberschlesischen Aussiedlers” (,,W poszukiwaniu nowego domu. Dziennik pewnego górnośląskiego przesiedleńca”), wydaną w 1989 r.
Doktor Inżynier mechanik, nauczyciel akademicki
Ukończył Technikum Mechaniczne jako technik ze specjalnością obróbka skrawaniem. Kontynuował naukę na Politechnice Opolskiej zdobywając kolejne tytuły naukowe. W 1999 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Mechaniki i Budowy Maszyn, w 2004 r. tytuł doktora inżyniera na Wydziale Budowy i Eksploatacji Maszyn i w 2014 r. tytuł doktora habilitowanego inżyniera na wydziale Budowy i Eksploatacji Maszyn ze specjalnością aparatura procesowa, hydrodynamika. K. Czernek jest pracownikiem naukowym Politechniki Opolskiej i jako nauczyciel akademicki prowadzi zajęcia na kierunkach: Mechanika i budowa maszyn, Mechatronika, Energetyka, Transport, Inżynieria środowiskowa, Inżynieria chemiczna i procesowa, Technika rolnicza i leśna, Technologia żywności i żywienie człowieka. Jest promotorem i recenzentem około 80 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich. Na uczelni pełni rozliczne funkcje, powierzane mu na kolejne kadencje. Jest członkiem Rady Wydziału Mechanicznego (w latach 2008 – 2020), Przewodniczącym Wydziałowej Komisji ds. jakości kształcenia oraz Prodziekanem ds. dydaktyki Wydziału Mechanicznego (w latach 2012 – 2020). Ponadto jest członkiem wielu komisji, rad i kolegiów na Politechnice Opolskiej. Najważniejsze osiągnięcia K. Czernka to koordynowanie sześciu projektów finansowanych ze środków Unii Europejskiej, wykonanie sześciu projektów badawczych finansowanych przez Komitet Badań Naukowych oraz wykonanie trzech prac badawczo – usługowych. Swoje doświadczenia zawodowe i naukowe zdobywał jako członek wielu komitetów naukowych i organizacyjnych, uczestnik seminariów naukowych oraz stypendysta projektów. Otrzymał członkostwo w wielu organizacjach, m.in. Polskiej Komisji Akredytacyjnej, Komisji Energetyki PAN – Oddział w Katowicach. K. Czernek jest autorem sześciu książek i podręczników naukowych oraz sześćdziesięciu publikacji naukowych.
Doktor matematyki,nauczyciel akademicki
Po ukończeniu „Mechanika” kontynuował naukę na studiach matematycznych na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach . Studia ukończył w 1979 r. i pozostał na uczelni jako pracownik naukowy. W 1988 r. uzyskał stopień doktora nauk matematycznych , a w 2001 r. stopień doktora habilitowanego w zakresie matematyki. W jego karierze zawodowej oprócz pracy naukowej wiele miejsca zajmowała także praca pedagogiczna. Był nauczycielem w Studium Nauczycielskim w Raciborzu, w II Liceum Ogólnokształcącym im. A. Mickiewicza w Raciborzu oraz w raciborskiej Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W PWSZ pełnił funkcję członka Senatu.
Na Uniwersytecie Śląskim A. Czogale powierzono ważne funkcje kierownicze. W latach 2005 – 2010 był Prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, a w latach 2008 – 2016 pełnił funkcję pełnomocnika Rektora Uniwersytetu Śląskiego ds. jakości kształcenia. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta. Dorobek naukowy A. Czogały to 22 publikacje z zakresu algebraicznej teorii liczb. Do najważniejszych autor zalicza : A. Czogała, Arithmetic Characterization of Algebraic Number Fields with Small Number.Math.Z. A. Czogała, On reciprocity equivalence of quadratic number fields. Acta Arith.58 A. Czogała, A, Sładek, Higher Degree Hilbert Symbol Equivalence of Number Fields ll. J. Number Theory 72. A. Czogała, Higher degree tame Hilbert – symbol equivalence of number fields. Abh. Math. Sem. Univ. Hamburg, 69. A. Czogała, Witt rings of Hasse domains of global fields. J. Algebra 244. B .Rothkegel, A. Czogała, Singular elements and the Witt equivalence of rings of algebraic integers, Ramanujan J.17. A. Czogała, B. Rothkegel, Wild primes of a self – equivalence of a number field. Acta Arith. 166.
Profesor nauk technicznych , znawca górnictwa, nauczyciel akademicki
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
Swoją karierę naukową poświęcił górnictwu i geologii inżynierskiej. W 1981 r. uzyskał stopień doktora w dyscyplinie górnictwo o specjalności maszyny i urządzenia górnicze i wiertnicze, a w 1990 r. stopień doktora habilitowanego
w dyscyplinie górnictwo o specjalności maszyny górnicze.
Tytuł naukowy profesora nauk technicznych otrzymał w styczniu 2000 r.
W pracach naukowo – badawczych i zainteresowaniach profesora szczególne miejsce zajmują zagadnienia związane z filarami innowacyjnego górnictwa, mechanizacją i robotyzacją górnictwa, matematycznym modelowaniem maszyn górniczych, teoretycznymi i doświadczalnymi badaniami zjawisk dynamicznych i energetycznych występujących w maszynach górniczych, generowaniem innowacji w maszynach górniczych z ukierunkowaniem na obniżenie kosztów ich eksploatacji w górnictwie podziemnym i odkrywkowym.
W ciągu wielu lat pracy na Politechnice Śląskiej obejmował ważne stanowiska w strukturze organizacyjnej uczelni. W latach 1993 – 2002 oraz 2008 – 2016 był kolejno prodziekanem i dziekanem Wydziału Górnictwa i Geologii . Od 2002 r. do 2008 r, pełnił funkcję Prorektora ds. Nauki i Współpracy z Przemysłem.
W latach 1997 – 2002 był Przewodniczącym Konwentu Dziekanów Wydziałów związanych z naukami górniczymi i geologicznymi. Ponadto od 2000 r. do 2017 r. zajmował stanowisko Dyrektora Instytutu Mechanizacji Górnictwa Wydziału Górnictwa i Geologii Politechniki Śląskiej.
Inżynier budownictwa, projektant
Po ukończeniu ,,Mechanika” , w latach 1987 – 1992 studiował na Politechnice Wrocławskiej, na Wydziale Inżynierii Lądowej (specjalizacja – konstrukcje budowlane),gdzie w1992 r, otrzymał tytuł inżyniera budownictwa.
Po studiach wyjechał do Niemiec i tam kontynuował naukę na kursie z zakresu inżynierii lądowej na Akademii Inżynieryjnej NORD w Bonn.
Nie zerwał kontaktu z Politechniką Wrocławską, z którą współpracował w latach dziewięćdziesiątych.
Działalność zawodowa M. Emricha to szeroki zakres prac projektowych w dziedzinie inżynierii budowlanej i lądowej.
W latach 1994 – 2007 pracował jako projektant i kierownik projektów w Kolonii, Duisburgu i Bonn. W latach 2007- 2012 pełnił funkcję Dyrektora Regionu, a następnie Dyrektora Oddziału Budownictwa Inżynieryjnego w Polsce.
W okresie pracy w firmie Strabag International GMBH w Warszawie uczestniczył w projektach obwodnic Wrocławia, Kocka, Fragmentu autostrady A2 Poznań – Frankfurt oraz w wypracowaniu ofert: na budowę odcinka centralnego drugiej linii Metra Warszawa, budowę Trasy Mostu Północnego, na prace budowlane w elektrowniach w Poznaniu, Koninie, Kozienicach i Jaworznie.
Od 2013 r. w firmie DB International GMBH kieruje projektami w jednostce organizacyjnej rynków międzynarodowych Europy Wschodniej i Rosji pełniąc funkcję Dyrektora Oddziałów w Warszawie i Bydgoszczy.
Ważniejsze projekty M. Emricha realizowane w Niemczech i w Polsce obejmują zagadnienia związane z konstrukcjami stalowymi i żelbetowymi w halach, centrach logistycznych, budynkach biurowych, z budownictwem podziemnym (tunele, odcinki metra), liniami kolejowymi i infrastrukturą kolejową (dworce).
Doktor nauk technicznych, twórca i producent aparatur próżniowych,społecznik
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego studiował automatykę i metrologię na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. W 1979 r. wraz ze studiami technicznymi ukończył studium pedagogiczne. W 1996 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych w dziedzinie automatyki i robotyki. Obecnie jest honorowym ,,Ambasadorem Marki AGH”. Działalność zawodową rozpoczął od renomowanej firmy hi – tech w Niemczech, dzięki której pokonywał kolejne szczeble kariery prowadzące do tworzenia innowatorskich projektów w skali światowej.
Zaproszony do pracy na Uniwersytecie w Heidelbergu objął tam stanowisko szefa technicznego i pracownika naukowego. Jego ówczesne działania polegały na modernizacji, wyposażaniu i uruchamianiu instytutów, a w sferze naukowej na tworzeniu nowych technik pomiarowo – badawczych z zakresu nanotechnologii. Współpracował wówczas z najwybitniejszymi naukowcami świata, w tym gronie także z noblistami. Stał się twórcą sprzętu naukowo – badawczego dla różnych instytutów na świecie, m,in. dla ETH w Zurychu, PSI w Willingen, CNRS Mulhouse, Uniwersytetu w Brukseli, MPI w Düsseldorfie. W 1996 r. założył w Rogowie własną firmę PREVAC, która obecnie jest jednym ze światowych liderów w produkcji próżniowych aparatur naukowo – badawczych. A. Glenz jest cenionym aktywistą i menedżerem, łączy świat nauki i biznesu, angażuje się w sprawy społeczne (m. in. edukację zawodową), jak i ekologię. Za swoją działalność zawodową i społeczną otrzymał wiele tytułów i nagród. W 2016 r. został nominowany do Nagrody Polskiej Rady Biznesu im. Jana Wejcherta, Polskiego Oskara Biznesu, a w 2016 r. i w 2017 r. do Nagrody Gospodarczej Prezydenta RP. W plebiscycie organizowanym przez Dziennik Zachodni otrzymał tytuł – ,, Menedżer Roku Województwa Śląskiego 2016”. Ponadto dr A. Glenz jako aktywny członek zasiada w Komitetach i Radach Programowych Urzędu Marszałkowskiego w Katowicach, Uniwersytetu Śląskiego i Politechniki Śląskiej.
Profesor nauk technicznych, nauczyciel akademicki, autor publikacji naukowych
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Po ich zakończeniu, w 1972 r. został zatrudniony na uczelni jako asystent naukowo – dydaktyczny. W 1978 r. obronił pracę doktorską, a stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1992 r. W 2003 r. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Specjalizuje się w zagadnieniach analizy i syntezy mechanizmów, mechaniki manipulatorów, mechatroniki i inżynierii biomedycznej. Pracuje na etacie profesora zwyczajnego Politechniki Wrocławskiej. W każdym roku akademickim wykłada dla kilkuset studentów. Był promotorem kilkudziesięciu prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich, wypromował sześciu doktorów nauk technicznych. Na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcje: zastępcy dyrektora instytutu, prodziekana, kierował pracami kilku komisji Rady Wydziału Mechanicznego. Był kierownikiem Zakładu Teorii Maszyn i Układów Mechatronicznych oraz kierował Katedrą Inżynierii Biomedycznej, Mechatroniki i Teorii Mechanizmów. Jako członek zasiadał w Komitecie Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, Komitecie Mechaniki Polskiej Akademii Nauk, we wrocławskim Oddziale PAN.
Aktywnie działa w Polskim Komitecie Teorii Maszyn i Mechanizmów, na forum międzynarodowym w International Federation for the Promotion of Mechanism and Machine Science ( IFToMM). Był członkiem Rad Naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych. Jako członek zasiada w Radach Programowych czasopism naukowych. Jest autorem dwóch podręczników, kilku skryptów oraz wielu artykułów naukowych – łącznie opublikował ok. 160 prac. Za swoją pracę otrzymał nagrody ministra, rektora, dziekana oraz odznaczenia państwowe, w tym Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Magister wychowania fizycznego, piłkarz, trener piłki nożnej.
W 1998 r., będąc uczniem ,,Mechanika” rozpoczął na poważnie swoją przygodę z piłką nożną. Zawodowo grał w drużynie Włókniarza Kietrz, po przejściu tam z macierzystego klubu KS Unia Racibórz. Grał wówczas na pozycji obrońcy.
W latach 2012 – 2017 kontynuował naukę, początkowo w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Raciborzu, gdzie uzyskał tytuł licencjata na kierunku Wychowanie Fizyczne, a następnie na Politechnice Opolskiej, uzyskując tam tytuł magistra wychowania fizycznego.
Grał w wielu klubach piłkarskich zdobywając wiedzę i doświadczenie. Był piłkarzem KS Unii Racibórz. Włókniarza Kietrz, GKS Bełchatów, GKP Gorzów Wlkp., Chojniczanki Chojnice, LKS Unia Turza Śląska, a także klubów polskiej Ekstraklasy: Górnika Zabrze, Polonii Warszawa, Arki Gdynia i Odry Wodzisław Śl. Będąc piłkarzem drużyn z Ekstraklasy miał okazję trenować i grać razem z dzisiejszymi reprezentantami Polski. Rywalizował m .in. z R. Lewandowskim, Ł. Fabiańskim, K. Grosickim, Ł. Piszczkiem, J. Błaszczykowskim, M. Pazdanem. W Ekstraklasie rozegrał 104 spotkania, strzelił 6 bramek.
Obecnie jest trenerem piłki nożnej z licencją UEFA A. Dotychczas prowadził drużynę III – ligowej Odry Wodzisław Śl., drużynę Rafako Racibórz, a od jesieni
Magister elektrotechniki, nauczyciel, popularyzator nauki
Ukończył z wyróżnieniem Zasadniczą Szkołę Zawodową jako elektromonter, a w 1971 r. Technikum Mechaniczne, kierunek elektroenergetyk. Kontynuował naukę w Pedagogicznej Szkole Technicznej w Opolu i Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich w Opolu. Tam, w 1978 r. uzyskał tytuł magistra elektrotechniki (specjalność nauczycielska). Lata 1988 i 1990 to dalsze etapy doskonalenia zawodowego zakończone dyplomem potwierdzającym uzyskanie drugiego stopnia specjalizacji zawodowej. W 1982 r. ukończył Studia Podyplomowe w zakresie etyki i religioznawstwa.
Już w 1968 r. podjął pracę zawodową na stanowisku laboranta w pracowni elektrycznej w ,,Mechaniku”. Od 1974 r. pracował jako nauczyciel zawodu na warsztatach ,,Mechanika”, a w latach 1978 – 2014 jako nauczyciel przedmiotów elektrotechnicznych. Jest wykładowcą w Rejonowym Ośrodku Kształcenia Zawodowego w Raciborzu oraz prowadzącym zajęcia laboratoryjne dla studentów automatyki i robotyki Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Raciborzu. W latach 2011 – 2015 pracował w Instytucie Geofizyki PAN na stanowisku dydaktyka w Projekcie Eduscience (zakres działania – przyroda i technika). Pracował społecznie przy rewitalizacji historycznej aparatury sejsmologicznej w Obserwatorium Geofizycznym w Raciborzu włączając w te prace uczniów ,,Mechanika”. Szczególne miejsce w jego działalności społecznej zajmuje praca w Stowarzyszeniu ,,Skala” Na Rzecz Raciborskiego Obserwatorium w charakterze koordynatora ścieżki dydaktycznej. W 2008 r. został pełnomocnikiem ds. kontaktów Stowarzyszenia ,,Skala” z IGF PAN w Warszawie na mocy umowy o wzajemnej współpracy. Był inicjatorem oraz przewodniczącym komitetu organizacyjnego dziesięciu edycji Raciborskich Dni Nauki i Techniki.
Jest popularyzatorem nauki poprzez wykłady,spotkania i publikacje w języku polskim i niemieckim. Wśród tych ostatnich są artykuły o Śląskim Obserwatorium Geofizycznym PAN zamieszczone w czasopismach naukowych. Ponadto na Platformie Eduscience ukazały się 93 materiały dydaktyczne dla szkół autorstwa J. Kalabińskiego.
Za pracę pedagogiczną w 2006 r. J.Kalabiński otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej, a w 2013r., za popularyzację nauki , Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Profesor zwyczajny nauk fizycznych, nauczyciel akademicki
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego kontynuował naukę na Politechnice Wrocławskiej, na której studiował do 1971 r. uzyskując tytuł magistra inżyniera .Pozostał na uczelni i podjął pracę naukową na stanowisku asystenta (do 1976 r.) i starszego asystenta (do 1980 r.). W 1980 r. obronił pracę doktorską w Instytucie Fizyki Politechniki Wrocławskiej, a w 1993 r. miała miejsce rozprawa habilitacyjna na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej. W 2001 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego nauk fizycznych. W latach 1980, 1996 zajmował stanowisko adiunkta , a następnie profesora nadzwyczajnego (do 2003 r.) i profesora zwyczajnego. W 2008r. został prodziekanem Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej. W 1993 r. utworzył i kierował zespołem naukowym ,,Optyki Widzenia”. Obecnie prof. H. Kasprzak jest pracownikiem Katedry Optyki i Fotoniki na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej. Był promotorem jedenastu doktorantów. Prowadził współpracę naukową z Uniwersytetami w Alicante (Hiszpania), Queensland University of Technology w Brisbane (Australia), Münster Universität (Niemcy) zakończoną szeregiem wspólnych publikacji naukowych. W latach 1993 – 2005 współpracował z Helsińską Fundacją Praw Człowieka. Dorobek naukowy profesora znalazł odzwierciedlenie w licznych publikacjach. Opublikował 96 artykułów naukowych, 83 referaty naukowe, 11 rozdziałów w książkach, 14 komunikatów konferencyjnych oraz 7 patentów.
Absolwent dziennikarstwa, przedsiębiorca, twórca projektów społecznych, wykładowca,autor książek.
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Opolskim oraz filozofię na Wydziale Nauk Społecznych. Po studiach podejmował różnorodne działania realizując własne pasje. Specjalizując się w marketingu, zarządzaniu i budowaniu struktur biznesowych założył szkoły tańca i kluby fitness, a także agencję artystyczną zajmującą się eventami, pokazami oraz organizacją konferencji dla firm. Jest prezesem spółek oraz założycielem Fundacji Zarabiaj Na Pasji, która wspiera młodych pasjonatów na rynku pracy, organizuje spotkania dla przedsiębiorców oraz tworzy programy stypendialne i stażowe. Pracuje jako wykładowca na uczelni biznesowej ASBIRO w Warszawie. prowadzi zajęcia w ramach projektu LEM (Lekcje Ekonomii dla Młodzieży) Instytutu Misesa oraz jako doradca – ekspert z sektora prywatnego na Uniwersytecie Opolskim. Obecnie prowadzi ponad dwadzieścia projektów ( ramach Fundacji Zarabiaj Na Pasji realizuje projekt : Konferencja Sportowa. pl), jest organizatorem obozów sportowych i konferencji sportowych w największych miastach w Polsce. Powołał do życia nowatorski projekt doszkalający trenerów Pole Predators oraz przewodniczy projektowi Predators Squad, którego uczestnicy zajmowali czołowe miejsca podczas międzynarodowych zawodów. Wykorzystując własne doświadczenia i wiedzę organizuje bezpłatne seminaria dla pasjonatów. Jest autorem dwóch książek : ,,Jak znaleźć pracę po studiach” i ,,Jak położyć biznes na pasji”.
Profesor zwyczajny, nauczyciel akademicki, autor prac naukowych
Po ukończeniu ,,Mechanika” kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Śląskiej. Z tytułem magistra inżyniera, uzyskanym w 1972 r, pozostał na uczelni jako pracownik naukowy i pełnił kolejno funkcję asystenta i adiunkta. W 1979 r. uzyskał tytuł doktora, a następnie po habilitacji tytuł profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Na Politechnice Śląskiej pełnił i nadal pełni wiele funkcji. Stanowiska zajmowane przez profesora J. Kosmola to : kierowanie Zakładem i Katedrą, stanowisko prodziekana Wydziału Mechanicznego Technologicznego oraz kierowanie Studium doktoranckim na Wydziale Mechanicznym Technologicznym. Ponadto pełni funkcję Prezesa Zarządu w spółkach :Akcelerator Technologiczny Gliwice i w Parku Naukowo – Technologicznym ,,Technopark Gliwice. Zainteresowania naukowe i dydaktyczne profesora koncentrują się na obrabiarkach skrawających i dotyczą ich automatyzacji, komputerowego wspomagania konstruowania nowoczesnych metod badań i obliczeń MES, serwonapędów oraz modelowania i symulacji komputerowej. Jest autorem lub współautorem ogromnej ilości publikacji krajowych i zagranicznych (ponad 380 książek, skryptów i innych prac naukowych). Kierował lub brał czynny udział w ponad 150 pracach badawczych na rzecz przemysłu. Kierował 15 grantami Komitetu Badań Naukowych wdrożonymi w przemyśle. Był autorem lub współautorem 15 patentów oraz promotorem 11 doktorów nauk technicznych. Czynnie uczestniczył w ponad 340 konferencjach naukowych, krajowych i zagranicznych.
Do najważniejszych publikacji profesora należą :
- Kosmol J. Automatyzacja obrabiarek i obróbki skrawaniem. WNT, Warszawa 2000 r.
- Kosmol J. Serwonapędy obrabiarek sterowanych numerycznie. WNT, W – wa 1998 r.
- Kosmol J. Napędy mechatroniczne. Wyd. Politechniki Śląskiej, Gliwice 2013 r.
- Kosmol J. Wybrane zagadnienia metodologii badań. Wyd. Politechniki Śl., Gliwice
- Kosmol J. Determination of motion resistances in high – speed spindle angular bearings. Wyd. Politechniki Śl., Gliwice 2016 r.
- Kosmol J. Analytical Determination of Rolling Friction Coefficient of Angular Bearings. Journal of Manufacturing Science and Engineering,Vol. 140, 2018 r.
- Prace naukowe Katedry Budowy Maszyn, redaktor 36 zeszytów naukowych, zawierających publikacje pracowników Katedry Budowy Maszyn Politechniki Śl.
- Kosmol J. i inni. Rozwój wytwarzania. Obrabiarki ciężkie i procesy obróbkowe.
Zeszyt specjalny wydany przez Inżynierię maszyn . Rok 17, Zeszyt 3, 2012 r., pod red. J. Kosmola. Wyd.Wrocławskiej Rady FSNT NOT, Wrocław 2012 r. - Kosmol J. Projektowanie hybrydowych korpusów obrabiarek.,,MECHANIK”, nr 8-9,
2016 r.
Informatyk, przedsiębiorca, działacz społeczny
Ukończył Technikum Mechaniczne w klasie o specjalności obróbka skrawaniem i następnie kontynuował naukę na Politechnice Opolskiej, gdzie w 2000 r. uzyskał tytuł inżyniera informatyki oraz absolutorium na studiach magisterskich. W 1998 r. został najmłodszym radnym Rady Miasta Racibórz. Startował w kolejnych kampaniach wyborczych i dwukrotnie zostawał radnym, a w 2006 r. dostał się do drugiej tury wyborów prezydenckich w Raciborzu. W 2008 r. był nominowanym w plebiscycie ,,9 Twarzy na 9 Wieków” Raciborskiego
Portalu Internetowego. W 1995 r. rozpoczął działalność przedsiębiorczą od prowadzenia w Raciborzu sklepu komputerowego. Był wydawcą lokalnych gazet. W 2005 r. uczestniczył w tworzeniu rybnickiej spółki SARE Sp. z o. o. świadczącej usługi e – mail marketingu na bazie stworzonego przez siebie systemu informatycznego. W spółce T. Kusy pełnił m. in. funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej. Od kilku lat SARE S.A. jest spółką giełdową i zajmuje pozycję lidera na polskim rynku dostawców technologii do e – mail marketingu i wsparcia sprzedaży. Aktywnie działa w Fundacji Rozwoju i Ochrony Komunikacji Elektronicznej, gdzie pełni funkcję wiceprezesa. Misją fundacji jest edukowanie i pomoc wszystkim, którzy chcą walczyć z nielegalnymi działaniami w Internecie. W 2018 r. brał udział w wyborach samorządowych w Raciborzu i w ich wyniku został radnym Powiatu Raciborskiego kadencji 2018- 2023.
Matematyk,twórca pojęć matematycznych,profesor amerykańskiego uniwersytetu
Po zakończeniu edukacji w klasie budowy maszyn Technikum Mechanicznego rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, na wydziale matematyki. W 1967 r. uzyskał stopień magistra matematyki, a w 1972 r. doktora nauk matematycznych. W latach 1972 – 1984 był pracownikiem Instytutu Matematycznego i Informatyki na Uniwersytecie Wrocławskim. W Instytucie Informatyki, w latach 1981 – 1984
kierował Zakładem Metod Numerycznych. W 1984 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych i tam, w latach 1984 – 2011 pracował jako profesor w Departament of Mathematics of Southern Illinois University Carbondale.w stanie Illinois. W 2001 r. uzyskał tytuł wybitnego wykładowcy na wydziale nauk ścisłych w Southern Illinois University Carbondale. Był promotorem szesnastu prac doktorskich i magisterskich. Opublikował ponad 135 prac badawczych w profesjonalnych czasopismach międzynarodowych, m.in. w JIPAM – Journal of Inequalities in Pure and Applied Mathematics, Journal of Ineqaualities and Special Functions, Ele – Math – Journal of Mathematical Inequalities. E. Neuman jest twórcą pojęć matematycznych,których nazwy w matematyce pochodzą od nazwiska profesora i zostały przez niego zdefiniowane.
Neuman – Sándor Mean i Neuman Means to średnie będące narzędziami, które przysłużyły się rozwojowi teorii funkcji szczególnych, w tym funkcji eliptycznej Jacobiego.
Informacje o E.Neumanie i wykaz jego publikacji można znaleźć na stronach:
https://en. wikipedia.org/wiki/Edward_Neuman
https://en. Wikipedia.org/wiki/Neuman-S%C3%A1ndor_mean
Historyk, nauczyciel, popularyzator historii Ziemi Raciborskiej
Ukończył Gimnazjum Przemysłu Cukrowniczego (zaczątek późniejszego ,,Mechanika”), a następnie uczył się w Szkole Podoficerskiej podczas pełnienia służby wojskowej w Tarnowie. W latach 1958 – 1960 studiował historię w Studium Nauczycielskim w Raciborzu. W 1964 r. rozpoczął studia zaoczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Ukończył je w 1968 r. uzyskując tytuł magistra historii. Pierwsze lata pracy zawodowej to okres spędzony w warsztatach Technikum Mechanicznego oraz RAFAKO. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w pełni poświęcił się pracy nauczyciela historii. Kolejno pracował w szkołach: podstawowej w Golczowicach ( jako jej kierownik), w raciborskich szkołach podstawowych nr 9 (jako kierownik), nr 13 ( jako kierownik w latach 1971 – 1974), nr 1 dla Pracujących, w Liceum dla Pracujących i w I Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kasprowicza w Raciborzu, do 1990 r. Zajmował różne stanowiska w instytucjach oświatowych, kulturalnych, samorządowych i w Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1970 – 1990 przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Historycznemu w Raciborzu. Za swoje zasługi w pracy pedagogicznej i za działalność na rzecz Ziemi Raciborskiej
otrzymał wiele nagród i odznaczeń. A. Nowak jest pasjonatem i popularyzatorem historii Ziemi Raciborskiej, szczególnie
ludzi związanych z tym regionem. Autor książek popularnonaukowych , biografii, monografii i wielu artykułów w czasopismach historycznych. W swoich badaniach najwięcej miejsca poświęcił powstaniom śląskim ( z uwzględnieniem wydarzeń tego okresu w Raciborskiem) oraz zasłużonym działaczom. Wśród nich można odnaleźć sylwetki: księdza arcybiskupa Józefa Gawliny, Serafina Myśliwca, Augustyna Urbasika, Stanisława Mleczki, księdza Józefa Krzeptowskiego. Szczególne miejsce w publikacjach A. Nowaka zajmuje Arka Bożek – jego życie i działalność. Zafascynowany postacią trybuna ludu śląskiego wystąpił z inicjatywą nadania Technikum Mechanicznemu w Raciborzu jego imienia. W ostatnich latach podjął wiele działań na rzecz rodzinnej miejscowości – Lubomii.
O wybitnych postaciach tam mieszkających napisał książkę ,,W służbie człowieka”.W 2016 r. ukazała się kolejna publikacja, zatytułowana ,, Polskie krzyże i kartoteka gestapo na Ziemi Raciborskiej”, a w 2017 r. Alfred Nowak wydał książkę pt. ,,O tych, których znamy….Ale nie do końca”.
Kapłan, doktor biblistyki, proboszcz kościoła farnego w Raciborzu
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Nysie. W 1995 r. obronił pracę magisterską na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie w Katedrze Opolskiej i stał się kapłanem diecezji opolskiej. Po święceniach kapłańskich przez rok pracował jako wikariusz parafii katedralnej w Opolu. W 1996 r. rozpoczął pomagisterskie studia specjalistyczne w zakresie biblistyki w Instytucie Nauk Biblijnych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Zostały one zwieńczone obroną pracy doktorskiej pt. ,,Wychowanie człowieka według Księgi Syracydesa”, w 2002 r. Kolejne dwa lata spędził w Rzymie korzystając ze stypendium naukowego. Czas ten poświęcał na wykłady i samokształcenie w bibliotece Papieskiego Instytutu Biblijnego (Pontificio Instituto Biblico) w Rzymie. W 2004 r. pełnił posługę wikariusza w parafii Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha w Opolu. Jednocześnie prowadził zajęcia z biblistyki na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. W 2005 r., po mianowaniu przez ks. abp Alfonsa Nosola został proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża św. w Malni k. Krapkowic. W 2010 r. ordynariusz opolski ks. bp Andrzej Czaja zamianował ks. M. Obruśnika na proboszcza parafii świętego Antoniego w podopolskich Luboszycach. W 2017 r. objął urząd proboszcza w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi.
Politolog, dziennikarz, doradca biznesowy, pasjonat Tybetu, gitarzysta rockowy
Studiował politologię o specjalności dziennikarskiej na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, na Wydziale Nauk Społecznych. Posiada tytuł magistra politologii o specjalności dziennikarskiej. Ukończył Studia Podyplomowe w Instytucie Krajów Rozwijających się na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę zawodową rozpoczynał jako dziennikarz prasowy i radiowy, a od 2005 r. zajmuje się doradztwem komunikacyjnym.
Stanowiska pracy, które kolejno zajmował to: Client Service Director w ComPress S.A oraz Partner Zarządzający Attention Marketing Sp. z o.o. i Prezes Attention Marketing Imstitute. Najważniejsze osiągnięcia zawodowe związane są z wieloletnią obsługą w Polsce i poza granicami takich marek jak: Apple, BZ WBK Leasing, Adecco Group, Bank Millennium , Metlife, RAFAKO, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Polska Rada Biznesu i innymi. W 2016 r. założył firmę doradczą Attention Marketing .Jej unikatowy model działalności to połączenie consultingu z silnym działem badawczym i fundacją. Firma wspiera klientów w działaniach marketingowych, komunikacyjnych i sprzedażowych. Pasjonat Tybetu, o którym pisze w licznych publikacjach książkowych i artykułach w czasopismach. Był współautorem przewodnika ,,Lhasa”, podręcznika dla aktywistów ,,Tybet i ja: chcemy wolności” oraz publikacji wydanej na 80 urodziny Jego Świętobliwości XIV Dalajlamy. W 2001 r. był współtwórcą organizacji Students For a Free Tibet w Polsce,a także Fundacji Pomocy Dzieciom Tybetu – Nyatri. Odwiedzał ośrodki uchodźców tybetańskich w Indiach i Nepalu. Działa ponadto w wielu innych organizacjach pozarządowych, m.in. w Amnesty International, Akcja Demokracja, International Tibet Network. Publikuje artykuły w prasie branżowej na temat marketingu, public relations i szeroko rozumianej komunikacji. Autor bloga Attention Marketing Feed. Wolne chwile poświęca grze na gitarze w zespołach rockowych So Slow i The Band of Endless Noise.
Historyk, doktor nauk humanistycznych, nauczyciel, działacz społeczny
Po ukończeniu ,,Mechanika” studiował historię na Uniwersytecie Wrocławskim. Przez ponad dziewięć lat mieszkał i pracował w firmie prywatnej w Niemczech, zajmującej się procesami automatyzacji oraz produkcji precyzyjnych części dla przemysłu samochodowego. Od 1999 r. pracował jako nauczyciel w kilku raciborskich szkołach, w tym, do dzisiaj w Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 2 ,,Mechanik” w Raciborzu. W latach 2006 – 2010 odbył studia doktorskie w Centrum Willy Brandta we Wrocławiu. W 2010 r. obronił pracę doktorską pt. ,,Garnizon Racibórz – 1741- 1919. Zarys monograficzny”. W okresie pracy pedagogicznej uczestniczył w ponad 20 kursach i szkoleniach z zakresu wielu dziedzin pedagogiki, dydaktyki, metod, środków i form organizacji procesów wychowawczych i dydaktycznych,także z zakresu pomocy psychologicznej dla uczniów, psychologii oraz przeciwdziałaniu uzależnieniom, ponadto z zakresu informatyki oraz wykorzystywania multimediów w procesie dydaktycznym. Jest badaczem dziejów nowożytnej historii Śląska w zakresie wojskowości, historii sportu, prasy, wydawnictw śląskich, ustroju miast, szczególnie w okresie fryderycjańskim i napoleońskim, Wiosny Ludów, I wojny światowej, czasów powstań i plebiscytu. Pełni funkcję członka Rady Naukowej przy Górnośląskim Centrum Kultury i Spotkań im. Josepha von Eichendorffa w Łubowicach, PrezesaTowarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej ,członka Międzyzakładowej Organizacji Związkowej NSZZ ,,Solidarność” Pracowników Oświaty w Raciborzu, członka Rady Regionalnej NSZZ,,Solidarność” Pracowników Oświaty Regionu Śląsko – Dąbrowskiego. Jest także nadzwyczajnym szafarzem komunii św. w Parafii WNMP w Raciborzu. W swoim dorobku naukowym ma wiele publikacji książkowych, a także ponad 150 artykułów i recenzji naukowych oraz popularnonaukowych w języku polskim i niemieckim. Był uczestnikiem i prelegentem na wielu międzynarodowych konferencjach naukowych i popularnonaukowych, brał udział w projektach badawczych.
Publikacje naukowe P. Sputa:
- ,,Z dziejów raciborskiego sportu – od ich początków do roku 1940”, Racibórz 2006 r.
- ,,Zapomniana historia Żydów na Raciborszczyźnie.Vergessene Geschichte der Juden aus dem Ratiborer Lande” (współautor, redakcja, tłumaczenie na język niemiecki), Racibórz 2011 r.
Publikacje popularnonaukowe:
- ,,Raciborzanie Tysiąclecia” (współredaktor),Racibórz 2002 r.
- ,,Z dziejów górnośląskiej kolei żelaznej.160 lat linii Racibórz – Chałupki”, Racibórz 2007 r.
- ,,Śladami naszej przeszłości – rok 1945 na Raciborszczyźnie. Koniec wojny w Raciborzu i na Raciborszczyźnie w świetle źródeł historycznych i wspomnień świadków. Das Ende des Krieges in Ratibor und im Ratiborer Land nach Quellen und Erinnerungen der Zeitzeugen” (współautor, redaktor, tłumaczenie na język niemiecki i na język polski), Racibórz 2007 r.
Artykuły napisane przez P. Sputa to publikacje naukowe i artykuły naukowe, które ukazały się w punktowanych czasopismach naukowych, artykuły popularnonaukowe zamieszczane m. in. w,, Nowinach Raciborskich’”, ponadto recenzje naukowe, które ukazały się w punktowanych czasopismach naukowych. Jest także autorem 80 artykułów, które zamieszczono na stronach internetowych, głównie na raciborskich portalach: Nowiny. pl, Nasz Racibórz oraz Racibórz. com. pl.
Na potrzeby procesu dydaktycznego stworzył setki lekcji multimedialnych, prelekcji, prezentacji z zakresu uczonych przedmiotów. Przygotowywał uczniów do olimpiad i konkursów historycznych, prowadził kółko historyczne w ,,Mechaniku”, organizował wraz z młodzieżą spotkania i wykłady dla szkół, realizował projekty historyczne w ramach europejskiego programu Młodzież, aktywizował młodzież do prac badawczych. W 2018 r. został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Przedsiębiorca,założyciel firmy Politan
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. Studia ukończył w 1972 r W 1982 r. założył firmę Politan, która jest spółką z o. o. S.K.A z centralą w Rybniku. Politan to polski producent oraz dostawca kompleksowych rozwiązań dla gospodarstwa domowego. Długa historia firmy, jej dynamiczny rozwój i stałe poszukiwania nowoczesnych zmian to największe osiągnięcia jej założyciela. Firma w swojej ofercie ma obecnie cztery marki: ,,Gosię”, ,,Amigo”, ,,Helios” i ,,Sensit”.W portfolio każdej z nich znajdują się odmienne produkty. Są to artykuły do sprzątania, pieczenia, przechowywania żywności, a także folia do żywności, tacki do grilla,worki na śmieci oraz kompleksowa gama produktów do pielęgnacji obuwia i skutecznych środków chemii gospodarczej.
W 1987 r. Politan, jako pierwsza firma w Polsce rozpoczęła produkcję woreczków do lodu, a w 1995 r. produkty firmy weszły na rynki zagraniczne. Ich prezentacje miały miejsce na targach we Frankfurcie w 2002 r. , w Amsterdamie w 2011 r. i Birmingham w 2017 r. B. Tannenberg konsekwentnie dążył do ciągłego rozwoju zakładu , o czym świadczy powstanie w 2002 r. własnego działu technologii i konstrukcji maszyn. Obecnie park maszynowy zajmuje powierzchnię blisko 6 tysięcy metrów kwadratowych. Za swoje produkty Politan otrzymuje liczne nagrody w kategoriach: najwyższa jakość, rzetelność, innowacyjność, a sama firma nagrody za dynamiczny rozwój i powiększanie własnej wartości. Także założyciel firmy otrzymał wiele nagród indywidualnych, np. Lider Przedsiębiorczości. O skutecznym zarządzaniu zakładem świadczy coraz większa liczba produktów na rynkach innych krajów europejskich oraz w Chinach, Japonii i Kanadzie.
Po przejściu na emeryturę B. Tannenberg powierzył swoją firmę synowi Rafałowi.
Magister inżynier mechanik, wieloletni pracownik RAFAKO, dyrektor
Ukończył szkołę (wówczas Technikum Mechaniczne Ministerstwa Przemysłu Rolnego i Spożywczego) z wyróżnieniem i uzyskał świadectwo maturalne z możliwością kontynuacji nauki na Politechnice Łódzkiej bez egzaminów wstępnych. W 1960 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Od 1962 r. zatrudniony w Raciborskiej Fabryce Kotłów, z którą związał całe swoje życie zawodowe. Zatrudniony był kolejno na stanowiskach: starszy projektant, kierownik Działu Projektowego Palenisk, kierownik Biura Projektowego oraz dyrektor ds. Rozwoju i Handlu. W 1993 r. został wiceprezesem zarządu RAFAKO S.A.,pełniąc kolejno następujące funkcje : Dyrektora Rozwoju i Realizacji Obiektów, zastępcy Dyrektora Generalnego oraz dyrektora Techniczno – Produkcyjnego. W okresie kilkudziesięcioletniej pracy w raciborskim zakładzie sprawował nadzór nad wdrażaniem nowych technologii, m. in. w zakresie budowy kotłów i instalacji odsiarczania spalin dla polskich i zagranicznych elektrowni. W 1998 r. nadzorował wprowadzenie certyfikatu jakości ISO 14001.W okresie sprawowania przez niego funkcji wiceprezesa RAFAKO uzyskało m. in. Śląską i Polską Nagrodę Jakości. Uczestniczył w procesie prywatyzacji RAFAKO oraz wprowadzeniu firmy na Giełdę Papierów Wartościowych. Jako wybitna postać polskiej energetyki był wielokrotnie nagradzany, m. in. w 1998 r. Politechnika Śląska przyznała J. Thammowi Medal prof. St. Ochęduszki, a w 2008 r. został uhonorowany Laurem Białego Tygrysa Polskiej Energetyki – Energia 2008. Dzięki biegłej znajomości języka niemieckiego organizował współpracę między RAFAKO i licznymi zakładami niemieckimi w celu pozyskania i zastosowania zachodnich technologii. Wielokrotnie reprezentował firmę podczas krajowych i międzynarodowych konferencji branżowych. Będąc wielkim miłośnikiem sportu pełnił funkcję członka i wiceprezesa Zarządu Klubu Sportowego RAFAKO. Przyczynił się do rozwoju i wyposażenia obiektów sportowych oraz wsparcia finansowego klubu.
Od wielu lat J. Thamm jest członkiem honorowym Kapituły Medalu im. Stefana Pieczki oraz kawalerem tego odznaczenia.
Dziennikarz, popularyzator nauki i techniki, działacz Związku Harcerstwa Polskiego, redaktor naczelny ,,Młodego Technika”.
Ukończył Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Opolu gdzie w 1971 r. uzyskał tytuł magistra. Po roku pracy jako nauczyciel w Raciborzu kontynuował naukę na studiach doktoranckich w Instytucie Nauk Pedagogicznych w Warszawie. W tym okresie jako pasjonat i wieloletni działacz Związku Harcerstwa Polskiego (od czasów szkolnych) rozpoczął pracę w Głównej Kwaterze ZHP w Warszawie, w Wydziale Nauki i Techniki. Przez wiele lat pracował w niej społecznie. Praca zawodowa J. Trzionki związana była z redakcjami prasy technicznej, w których obejmował ważne stanowiska. Do 1981 r. był zastępcą redaktora naczelnego ,,Wynalazczości i Racjonalizacji”, a w 1982 r. został redaktorem naczelnym ,,Młodego Technika”. Pracę w tym największym w Polsce popularyzującym naukę i technikę czasopiśmie (nakład 300 000, Czytelników ponad milion) kontynuował do 1994 r. Jest autorem wielu artykułów w polskich i niemieckich czasopismach technicznych i popularnonaukowych: obecnie współpracuje z Przeglądem Technicznym, gdzie często można znaleźć jego artykuły. Pracuje również jako tłumacz, przekładając z języka niemieckiego książki, np. ,,Koleje elektryczne na Dolnym Śląsku”. Współpracuje z wydawnictwem Eurosprinter. W latach 70. ubiegłego wieku był współtwórcą Olimpiady Wiedzy Technicznej i w obecnej kadencji (2023) nadal jest członkiem jej Komitetu Głównego.
Kierował i organizował Uczniowski Ruchu Naukowy i Kulturalny, animowany przez Związek Harcerstwa Polskiego. Ruch przeznaczony był dla uczniów wybitnie zdolnych. Podczas obozów naukowych, seminariów i wykładów pracownicy naukowi i instruktorzy harcerscy przekazywali wiedzę z wielu dziedzin nauki, m. in. z informatyki i mikroelektroniki, archeologii, biologii, astronomii, języków obcych, chemii itp. wybitnie uzdolnionej młodzieży z całej Polski. W obozach, zimowiskach i seminariach co roku udział brało ok. 50 000 uczniów. Wśród „absolwentów” Ruchu jest kilkunastu Profesorów z różnych dziedzin, dr. hab. i doktorów, którzy swą karierę rozpoczynali na obozach.
W latach dziewięćdziesiątych prowadził własną działalność gospodarczą. Ponadto współpracował z Wyższą Szkołą Agrobiznesu w Łomży oraz Zarządem Koncernu VW i Staatliche Berufsakademie (Wyższa Szkoła Zawodowa) w Glauchau w zakresie opracowania i wdrożenia tzw. kształcenia dualnego w polskim szkolnictwie.
Będąc obecnie na emeryturze prowadzi nadal aktywną działalność z zakresu upowszechniania nauki i techniki.
Magister inżynier mechanik,oficer marynarki
Ukończył klasę elektromechanika urządzeń przemysłowych w Liceum Zawodowym. Kontynuował naukę na Wydziale Mechaniczno – Elektrycznym Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1998 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera na kierunku mechanicznym, w specjalności maszyny i siłownie okrętowe. Po ukończeniu studiów, w stopniu podporucznika rozpoczął służbę na okrętach Marynarki Wojennej i do 2008 r. zarządzał wieloosobowymi zespołami działu elektromechanicznego i działu napędu głównego na różnego typu okrętach Flotylli w Helu i Gdyni: na okręcie ORP Nieugięty, na korwecie zwalczania okrętów podwodnych ORP Kaszub, fregacie rakietowej ORP Kościuszko w Dywizjonie Okrętów Bojowych (w stopniu kapitana). W 2011 r. objął obowiązki Starszego Oficera Zespołu Zamówień Zagranicznych Dowództwa 3 flotylli Okrętów, awansując na stopień komandora podporucznika. Do jego podstawowych obowiązków należała organizacja zabezpieczenia logistycznego fregat ORP Gen. K. Pułaski i ORP Gen. T. Kościuszko w oparciu o zintegrowany system logistyczny US Navy.
Po prawie sześciu latach służby na tym stanowisku, w 2017 r. komandor podporucznik został wyznaczony na stanowisko starszego specjalisty Wydziału Kontraktowania Inspektoratu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, z jednoczesnym awansem na stopień komandora porucznika. Pracuje tam na kierunku pozyskiwania sprzętu wojskowego ze Stanów Zjednoczonych. W latach 2010 – 2015 ukończył wiele kursów specjalistycznych przygotowujących do podjęcia kolejnych obowiązków zawodowych. Wśród nich: International Officers Supply Cours (zapoznanie z systemem logistycznym USNavy), Security Cooperation Management Logistics Course (online), NATO Strategic Logistics Course (koncepcje logistycznego zabezpieczenia sił NATO), Principles of Defense Procurement and Contracting Principles of Defense Acquisition Management (zagadnienia planowania, dokonywania zakupów, kontraktowania sprzętu oraz jego zabezpieczenia logistycznego), Advanced Management Program (kurs menadżerski z zakresu budowania zespołów osobowych oraz kierowania nimi) oraz International Logistics Executives Advanced Development (aktualne trendy w logistyce oraz zarządzaniu łańcuchami dostaw z perspektywy US Navy). Kursy organizowane były przez amerykańskie i niemieckie Szkoły Morskie.
Doktor nauk teologicznych,duszpasterz głuchoniemych, proboszcz
Ukończył Technikum Mechaniczne w klasie elektroenergetyk. W latach 1976 – 1982 studiował w Wyższym Seminarium Diecezjalnym w Nysie. Po święceniach kapłańskich rozpoczął pracę jako wikary w parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku. W latach 1985 – 1989 pracował w parafii Chrystusa Króla w Bytomiu Stolarzowicach. Kolejne cztery lata to posługa kapłańska w parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Goświnowicach. Wówczas został wicedziekanem dekanatu otmuchowskiego. Pracując w wyżej wymienionych parafiach pełnił jednocześnie funkcję duszpasterza głuchoniemych. Od 1993 r. jest proboszczem parafii pod wezwaniem św. Anny w Krzyżanowicach W 2005 r. przeprowadził w kościele generalny remont. Przez cztery kadencje, a więc dwadzieścia lat był wicedziekanem i dziekanem dekanatu tworkowskiego. W latach 1994 – 2012 pełnił funkcję wizytatora nauki religii diecezji opolskiej w rejonach. Ksiądz Jerzy Witeczek posiada tytuł doktora nauk teologicznych. Praca doktorska nosi tytuł ,,Katechetyczna formacja dorosłych na przykładzie parafii pod wezwaniem św. Anny w Krzyżanowicach”.
Zapaśnik,medalista Mistrzostw Europy, Świata i Igrzysk Olimpijskich,trener,prezes związków zapaśniczych, działacz społeczny
Ukończył trzyletnią Szkołę Zawodową jako kierowca mechanik pojazdów samochodowych i następnie wieczorowe Technikum Mechaniczne w klasie budowy maszyn. Kontynuował naukę na Akademii Wychowania Fizycznego w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie uzyskał licencjat. Jego pasja i praca zawodowa związane są z zapasami. Przez wiele lat czynnie uprawiał tą dyscyplinę a potem uczestnicząc w różnych kursach podnoszących kwalifikacje zdobył licencja trenera drugiej i pierwszej klasy. Największymi osiągnięciami R. Wolnego – zawodnika są zdobyte medale – na Mistrzostwach Europy (3 złote, 2 srebrne i jeden brązowy), na Mistrzostwach Świata (3 brązowe) i najważniejszy medal w karierze – złoty, wywalczony na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. W latach 1987 – 2004 był członkiem kadry narodowej i jako zawodnik pięciokrotnym uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich – w Seulu, Barcelonie,Atlancie, Sydney i Atenach. Wielokrotnie startował w Mistrzostwach Polski Seniorów, w których dziesięć razy stawał na najwyższym stopniu podium, dwukrotnie był drugi i trzykrotnie trzeci. W drużynowym Pucharze Świata wraz z polską reprezentacją zdobył drugie miejsce i jako jedyny zawodnik drużyny nie przegrał żadnej walki. Siedem razy zdobywał drużynowe mistrzostwo Niemiec i dwa rzazy drugie miejsce. W 2005 r., po zakończeniu kariery jako zawodnik rozpoczął pracę pierwszego trenera w Miejskim Klubie Zapaśniczym – Unia Racibórz. W latach 2007 – 2015 pełnił funkcję pierwszego trenera kadry narodowej Polski. Jako trener kadry olimpijskiej był na igrzyskach w Pekinie i w Londynie. Wychował wielu medalistów i czołowych zawodników Mistrzostw Europy, Świata i Igrzysk Olimpijskich. Jego podopieczny – Damian Janikowski wywalczył brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Londynie, w 2012 r. Obecnie R. Wolny piastuje funkcję Prezesa MKZ – Unia Racibórz i wiceprezesa Polskiego Związku Zapaśniczego. Podczas dwóch kadencji był Radnym Miasta Racibórz. Po wyborach samorządowych w 2018 r. został wybrany do Rady Powiatu Raciborskiego i objął funkcję Wiceprzewodniczącego na lata 2018 – 2023. W czasie powodzi w 1997 r. w Raciborzu wraz ze strażakami stanowił grupę ratowniczą niosącą pomoc poprzez dostarczanie żywności i leków mieszkańcom miasta pozostającym w zalanych budynkach.
Magister Inżynier Mechaniki,działacz polonijny w Hiszpanii
Po ukończeniu Technikum Mechanicznego kontynuował naukę na Wydziale Mechaniczno – Energetycznym Politechniki Wrocławskiej. Studiował do 1968 r. i po uzyskaniu dyplomu pozostał na uczelni jako asystent. Brał udział w wydarzeniach marcowych 1968 r. zostając przywódcą strajków na Politechnice Wrocławskiej. W 1971 r. opuścił Polskę i wyjechał do Hiszpanii, gdzie w roku następnym podjął pracę w Firmie Gea Ibérica w Igorre (Bizkaia) z centralą w Bochum, w Niemczech. Obejmował w niej kolejno stanowiska – Głównego technologa spawania, Dyrektora Wydziału Kontroli Technicznej, Dyrektora Wydziału Kogeneracji i Dyrektora Handlowego. Posługiwanie się pięcioma językami i zdobyte doświadczenie pozwalały na częste wyjazdy zagraniczne. W 1978 r. jako Pomoc Techniczna wyjechał do Portugalii, w latach 1981 – 1982 pracował w Kongo Brazzaville i następnie w Brazylii, Meksyku, Finlandii, Szwecji, we Włoszech, Francji, w Niemczech. Przyjeżdżał też do polskiej Firmy GEA z siedzibą w Opolu. W 1986 r. nostryfikował jako pierwszy Polak swój dyplom na Politechnice w hiszpańskim mieście Bilbao. W tym samym roku założył pierwszą w Hiszpanii Organizację Polonii, której był prezesem przez 16 lat.
W 2005 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej za działalność Polonijną i Humanitarną. Po przejściu na emeryturę zajmuje się doradztwem dla firm hiszpańskich i polskich.
Doktor habilitowany nauk technicznych, nauczyciel akademicki
Ukończył Technikum Mechaniczne w klasie – obróbka skrawaniem (ostatni rocznik kształcony w tej specjalności). Kontynuował naukę na Politechnice Opolskiej, na Wydziale Mechanicznym -kierunek Mechanika i Budowa Maszyn. Studia ukończył w 2003 r. uzyskując stopień magistra inżyniera. W tym samym roku rozpoczął studia doktoranckie prowadzone na Wydziale Mechanicznym Politechniki Opolskiej, a stopień doktora nadała mu w 2008 r. Rada Wydziału Mechanicznego na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Wpływ materiału ostrza na przebieg procesu skrawania żeliwa sferoidalnego o strukturze perlityczno – ferrytycznej. Promotorem rozprawy był prof. dr hab. inż. Wit Grzesik. W listopadzie 2018 r. Rada Wydziału Mechanicznego Politechniki Opolskiej nadała K. Żakowi stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn, na podstawie uchwały Komisji Habilitacyjnej powołanej przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów oraz pozytywnej oceny dorobku naukowego. K. Żak jest pracownikiem naukowo – dydaktycznym Politechniki Opolskiej, pracuje na Wydziale Mechanicznym w Katedrze Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji. Jest autorem lub współautorem wielu artykułów znajdujących się w bazie Journal Citation Reports (JCR).
Pomysłodawca galerii i opracowanie not biograficznych – Elżbieta Wyrzykowska
